Rozdział 47 "Nie ma cze­goś ta­kiego jak je­dyna i niepow­tarzal­na szan­sa. Życie zaw­sze da­je nam drugą szansę. "

- Peter? - Łzy znowu napływają mi do oczu.
- Brawo, nie udawaj ,że obchodzi Cię to co się stało z moim bratem, rozumiesz?! Od Cię kochał od dawna a ty go potraktowałaś jak zabawkę! Głupią, naiwną zabawkę! Przez Ciebie on nas zostawił, nie mówił Ci?! - Patrzy prosto w moje zapłakane oczy. Widzę w nich odbicie swoich uczuć - smutek, żal i bezradność.
Kręcę przecząco głową.
- A wiesz czemu nas zostawił?! Bo robił sobie nadzieję na to ,że kiedyś z tobą będzie! A ty wolałaś się obściskiwać z Hawthornem w lesie. - Cedzi przez zaciśnięte zęby.
- Katniss, zdradzasz Peete? - Krzyczy ktoś na stołówce.
- Oczywiście ,że nie. - Po moich policzkach ponownie spływają łzy.
- Oczywiście ,że nie dlatego bo nigdy z nim nie była! - Wrzeszczy Peter. Dlaczego on mi to robi? Przecież dobrze się dogadywaliśmy... nie, nigdy się nie dogadywaliśmy bo nigdy z nim nie rozmawiałam. W moim śnie się z lubiliśmy. Tak naprawdę pierwszy raz z nim rozmawiam.
- Przez Ciebie, moja rodzina nie żyje. - Jego oczy się szklą. - Przez te zasrane bomby moja rodzina nie żyje! Został mi tylko Peeta który nie wiadomo czy wróci żywy z kapitolu! A nawet jeżeli wróci to mogę Ci obiecać ,że nigdy go nie zobaczysz. - Odwraca się na pięcie i odchodzi.
- To jego decyzja czy będzie chciał z nią być! - Wrzeszczy Prim. Brat Peety wraca, staję przez moją siostrą i mówi cicho aczkolwiek stanowczo:
- Słuchaj mnie, młoda. Teraz ja jestem jego opiekunem bo jest niepełnoletni i do puki nie będzie, jest na mojej łasce. Więc ja będę decydował z kim będzie a z nim nie. Rozumiesz? - Cedzi przez zaciśnięte zęby.
- Chcesz się bawić w Snowa i zrobić z Peety swoją marionetkę?! Jak to zrobisz to Peeta się wścieknie i od Ciebie się wyprowadzi a wtedy zostaniesz sam jak palec bo gwarantuje Ci ,że dopilnuje tego by się z tobą nie kontaktował. - Moja siostra mocno tupie nogą i kładzie ręce na biodrach.
- Ty mi grozisz? - Peter wybucha śmiechem. - Taka malutka, chudziutka dziecinka jak ty mi grozi? Ciebie przewrócę małym palcem. - No teraz to przegiął. Popchnął Prim a ona upadła. Dzień dziecka się skończył!
Podchodzę do brata Peety i z całej siły go popycham.
- Nie masz prawa podnosić ręki na moją siostrę. Ona jest dzieckiem a ty idiotą. Jak masz kogoś bić to bij mnie! - Krzyczę.
- Jaka ty głupia jesteś... Masz się do niego nie zbliżać, jasne? - Warczy.
- On ma mi to powiedzieć, nie ty. - Pomagam Prim wstać i wychodzimy. Moja siostra podnosi dumnie głowę i złowrogo patrzy na Petera. Mogę się założyć ,że gdyby wzrok mógłby zabijać - brat Peety padłby trupem.
Idziemy do pokoju mamy i Prim - teraz tam będę spać. Prim będzie spać z mamą a ja sama.
Siadam na łóżku, wkładam rękę do kieszeni by wyjąć perełkę od Peety. Niestety jej nie ma. Powtarzam tę czynność z drugą kieszenią, tam też nic nie ma.
- Czego szukasz? - Pyta Prim.
- Perełki od Peety, nie wiesz może gdzie jest? - Pytam z nadzieją ,że ona ją ma.
- Ostatnio chyba Gale ją miał. - Zamyśla się.
- Ale po co mu perełka od Peety?
- Może lubi się nią bawić tak jak ty? - Pyta z uśmiechem. Mi nie jest do śmiechu - zniknęła moja najcenniejsza pamiątka po Peecie, pozostały tylko wspomnienia.
- Nie żartuj sobie, on ją ma? - Mówię zrezygnowana.
Prim kiwa głową.
- Zaraz wracam. - Warczę i idę na poszukiwania Gale.
Idę do skrzydła szpitalnego w nadziei ,że on tam jest. Idę do mojego pokoju, nie ma go. No to teraz stołówka, na pewno tam jest.
- Katniss, gdzie ty biegniesz? Morfaliny szukasz? - Ironia w głosie Haymitcha aż kipi.
- A ty alkoholu? - Warczę.
- Morfalina jest w pokoju pielęgniarek. - Cedzi przez zaciśnięte zęby.
- Niestety jedynym alkoholem który tu znajdziesz jest spirytus, pewnie też jest w pokoju pielęgniarek. I nawet w gratisie leczenie będziesz miał.
- Ha, ha bardzo śmieszne. Czego szukasz?
- Gale, ma moją perełkę. Wiesz gdzie on jest? - Pytam. Przecież nie mógł zapaść się pod ziemie. Chociaż jak dla mnie może nawet z mostu skoczyć tylko niech odda mi tą perełkę.
- Perełkę powiadasz. Gale jest na polowaniu, po co mu ta perła?
- Po co mu ta perła. - Przedrzeźniam go. - Bo zatęsknił za Peetą. - Warczę.
- On jest gejem? - Pyta ze zdziwieniem. - No wygląda jak taki pedał ale no wiesz... myślałem ,że on lubi dziewczyny.
- Oczywiście ,że jest gejem. Razem z Peetą mają gromadkę adoptowanych dzieci, psa, królika i mieszkają w siedemnastce. - Cedzę przez zaciśnięte zęby.
- Dobra, skarbie. A miałem dla Ciebie ważną informację dotyczącą Peety ale ty dzisiaj chyba okresu dostałaś bo jakaś taka rozdrażniona jesteś. - Omija mnie i odchodzi.
- Stój! Co z Peetą? - Oby on tu był, oby go już odbili.
- Jutro Coin będzie zrzucać bomby na elektrownie. Jak zgasną światła i ogólnie cała elektryczność, Coin wyśle żołnierzy by odbili Johannę, Annie i oczywiście twojego kochasia. A teraz skarbie opowiedz mi co się stało na jadalni z tym gościem.
- Peter uważa ,że nie kocham Peety i tylko nim manipulowałam. A żeby jeszcze nie było nudno oskarżył mnie o śmierć jego rodziców. I jeszcze jedno - Jadę odbić Peete.
- Ha, ha bardzo śmieszne. Jeżeli chciałaś mnie rozśmieszyć to Ci się udało. Nigdzie nie jedziesz, nie staniesz się łatwym celem. Zostajesz tu i grzecznie czekasz na jego przyjazd, rozumiesz?
- Nie, jeżeli myślisz ,że będę tu czekać bez żadnych informacji to się mylisz.
- I nie będziesz. Każdy żołnierz do kasku wszczepioną będzie mieć małą kamerę i mikrofon. A teraz idź spać bo morfaliny Ci nie dadzą.
- Zamkniesz się w końcu?! Nie biorę morfaliny. - Warczę.
- Dobra, dobra trafisz do pokoju siostry?
- Tak. - Odwracam się na pięcie i wychodzę.
Szybkim krokiem wracam do pokoju mojej mamy i siostry. Muszę porozmawiać z Prim, ona jest ode mnie młodsza ale mądrzejsza może wyjaśni mi co mam zrobić.
Prim leży na łóżku i śpiewa.
- Czy chcesz, czy chcesz
Pod drzewem ukryć się?
Załóż naszyjnik ze sznura
Ramię w ramię ze mną
Dziwnie już tutaj bywało,
Nie dziwniej więc by się stało
Gdybyśmy spotkali się o północy
Pod wisielców drzewem.
Podchodzę bliżej, wsłuchuję się w śpiew mojej siostrzyczki. Jednak gdy mnie zauważa - przestaje śpiewać i przygląda mi się z uśmiechem.
- Katniss, pora wracać.
- Gdzie mam wracać? - Pytam zaskoczona.
- Do Peety, Johanny, Annie i Peetera. I do tego malutkiego chłopczyka, Willa. - Podchodzi do mnie i całuje mnie w policzek. - Pamiętaj, jakby się coś stało zawsze możesz tu wrócić, wystarczy ,że zamkniesz oczy i o mnie pomyślisz.
- O czym ty mówisz? Przecież Peeta, Johanna i Annie są w kapitolu a Willa nie ma.
- Oj przestań, iskiereczko. Twój narzeczony i przyjaciółki czekają na Ciebie. - Prim chichocze.
- Ale... jak mam wrócić?
- Połóż się i zamknij oczy. - Robię to co mówi. Kładę się na twardym łóżku i zamykam oczy. - Co widzisz?
- Peeta siedzi na krześle obok bladej jak kreda dziewczyny i trzyma ją za bladą rękę. Johanna przytula się do Petera płacze. Effie i Mia siedzą wtulone w Haymitcha i czerwonymi oczami. Moja... nasza mama też ma czerwone oczy i poprawia kroplówkę. Annie też płaczę, na kolanach trzyma Willa który śpi.
- Poznajesz dziewczynę na łóżku?
- Nie.
- Przyjrzyj jej się uważnie. Nie przypomina Ci kogoś.
- Nie, może ty ją rozpoznasz. Ma ciemnobrązowe włosy, jest bardzo blada, na głowie ma jakiś bandaż, spod kołdry wystaje noga w jakimś dziwnym metalowym czymś. Prim, co się dzieje?! - Krzyczę.
- Nie otwieraj oczu, uważnie się przyjrzyj.
- Urządzenie od bicia serca bije coraz wolniej, czekaj... to się zatrzymuje. Prim.. ona umiera! Mama upada na nogi i zaczyna płakać. Peeta również płacze, wtula się w martwe ciało tej dziewczyny. Z pokoju wybiega Haymitch, Annie i Johanna wybuchają głośnym płaczem, Will i Mia też płaczą... Effie podchodzi do mojej mamy i wtulone w siebie również płaczą. Pierwszy raz widzę by on tak płakał... Peeta położył głowę na brzuchu tej biedaczki i głośno szlocha. Do sali wbiegają lekarze... rozpoczyna się akcja ratunkowa. Przykładają do jej ciała coś metalowego, jej martwe ciało podskakuje. Prim, co się dzieję?! - Mówię wszystko jak w jakimś transie. Ta dziewczyna... ona umiera.
- Ta dziewczyna to ty.
- Co mam zrobić?! Prim, pomóż mi. Nie chce ich zostawiać! Pomóż mi, proszę. - Zaczynam płakać. Wszystko mnie boli, serce one nie bije. Ja... umieram.